Ќерка ти се роди и ти ќе и ги дупнеш ушите. Располагаш со нејзиното тело како да е твое…

Ќерка ти се роди и ти ќе и ги дупнеш ушите. Без нејзина волја, нејзино отсуство и согласност. Го третираш нејзиното тело како да е твое. Како да си негов шеф и да имаш апсолутна сопственост над него.

Па подобро сега кога е мала, нема ни да се сеќава, после многу повеќе би ја болело. Нема врска, обичајот е таков, па и мајка ти и мајка и нејзина така постапиле, што има врска?

А можеби треба да и ги дупнете ушите кога таа ќе може да одлучи?

Само затоа што е ќерка. Не им го правиш тоа на твоите синови. Го правиш тоа за да биде убава, се убедуваш – да биде поубава, затоа што не можеш да ја поднесеш идејата дека светот во тие први месеци може случајно да се збуни и да помисли дека е момче. Каков неверојатен срам, луѓето можат да мислат дека вашата ќерка е момче?! И тогаш, без нејзина дозвола, одлучувате со сопствена желба да ги прободете со игла туѓите, неодамна родени, уши. Без нејзина согласност, вие одлучувате што да правите со нејзиното тело.
Прашањето е едноставно. Чие е телото на ќерката? Твое или нејзино? Кој го поседува женското тело? Жената, или нејзините родители, мажи, држава, црква?

Мислам дека одговорот е исто така едноставен.

Телото на жената припаѓа на жена.

Жената не може да се отстранува како да е нешто, само затоа што е жена. Мораме еднаш засекогаш да научиме да не го украсуваме по наша дискреција и за наше уживање, но да не и го ускратуваме правото да биде личност од моментот кога ќе дојде на овој свет, па дури потоа да биде и да изгледа како што сака таа.