Жени кои мразат други жени…

На секои 5 минути на социјалните мрежи по едно лице споделува „духовна“ фотографија која нема никаква врска со нивната личност или начин на живот…

Исто така, на секои 5 минути жена која не поднесува друга жена и става 45 стикери под фотографијата, вклучувајќи ги незаменливите две розови срца, неколку црвени за да го подобри впечатокот и, ако е можно, да напише „ти си најубава“.

Во реалниот живот, тие носат копии во чанти Chloé и чекаат другата да зафрли нешто за да го влечат трач муабетот на некоја кафич тераса.
Женската нетолеранција достигна највисоко ниво од Инстаграм и социјалните мрежи каде одреден профил на жени си ги буткаат под нос сите материјални набавки што ги собрале (не ми е гајле како). Се озборуваат а се опсипуваат со коментари и заеднички слики. Си завидуваат наместо да се поддржуваат.

За оваа нереална омраза придонесува и денешната „култура“ на натпреварување во која девојките се „поттикнуваат“ една против друга, што се заснова на површни „кардашијан“ стандарди, а ако, на пример, 20-годишна девојка денес се слика како вежба (исто како сите останати) а притоа да нема задник со големина на стан во студио што го прикажува на Инстаграм, тогаш мора да се чувствува засрамено или неженствено затоа што не е во согласност со стандардите што ги враќа друга жена.

Овој маѓепсан круг се чини дека создава нова, поопасна генерација во која женските пријателства, солидарноста и меѓусебното почитување ќе бидат на работ на изумирање.

Мајка ми уште од мала ме научи дека жените се столбот на општеството. Гледајќи ја како самохрана мајка која се бореше со раце и нозе за јас и брат ми да пораснеме во нормални и чесни луѓе, развив зголемена почит и восхит кон жените.

Се восхитував на нивната сила, интелигенција, топлина и способност да преживеат во некои болни ситуации на кои бев сведок.

И мајка ми ме научи да се грижам за себе, ме научи дека чантата што ја купив за себе вреди илјада пати повеќе од онаа што ми ја подари дечко ми (иако мојата чини три пати поефтино), ме научи секогаш да знам која сум и од каде доаѓам. И најважно, да ги почитувам жените, да се радувам со нив и да плачам со нив.

Поради сите горенаведени причини, јас сум на мислење дека не постои пострашна група во светот од жените кои мразат жени.

Сигурно сте ги запознале во текот на животот. Се маскираат во пријатели, колеги, цимери, додека во еден момент змијата не ѕирне и не го истури отровот.

Има и такви кои не носат маска, но ги препознаваш уште од првиот поглед што ќе ти го дадат, што те скенира до коска, ако треба за да те намали, замолчи, понижи или закани на некој начин.

Речиси сум сигурна дека најголемите срања на повеќето жени во нивните животи ги правеле други жени.

Некои од љубомора, некои од сопствените несигурности со кои не знаат како да се справат, некои од чиста злоба, некои од синдромот познат како „сакам да сум ти и затоа те презирам“ (кога некој сака да стане вие ​​и да го има вашиот живот), а некои од стариот добар очај.

Во мојот тесен круг имам прекрасни жени за кои би ја дала последната капка крв. Кога се тажни се распаѓам со нив, кога се лути раскинуваме заедно, кога се среќни скокаме како луди жени.

Исто така, кога читам вести за храбра и успешна жена, чувствувам топлина околу моето срце. Делумно затоа што ме потсетува на моето детство и силата на мајка ми, а делумно затоа што и јас самата знам колку е тешко да се биде жена денес и да се исполнат сите ненормални услови на современиот свет.

Токму тоа најмногу ме лути во целата оваа ситуација. Тоа што ни е тешко во денешниов свет што меле се пред нас и што со сето тоа стануваме се побезобразни еден кон друг.

Вршиме одговорни работи, горе-долу купуваме свои ткаенини и чевли, ја гледаме Марта Стјуарт во кујната, се трудиме да бидеме Саша Греј во спалната соба.

Дури и ако имате деца и семејство, ја достигнувате последната линија на батеријата на животот. Кој може да го разбере тоа? Само уште една жена.

Но, ако таа друга жена те чека во темнина со „морално“ прозивање и сака да се сопнеш, се прашувам до каде дојдовме?

Можеме ли да повеќе да потонеме?

Читам форуми каде жените пишуваат такви работи за жените што ми се превртува стомакот. Класичен пример на селанец кој влече жена во куќата со палка и мисли дека само таму припаѓа, покрај шпоретот не би смислил и пишувал толкава гадост за жените колку што се способни да се скршат и навредат една со друга.

Ако е згодна тогаш е глупа – затоа што не можеш да бидеш и убава и паметна, ако вози убава кола – тогаш е курва, ако живее сама – тогаш некој ја спонзорира,  ако Бог ѝ го дал сето горенаведено, тогаш треба да се сокрие некаде бидејќи не може да оди по земја..

Вакви работи ретко ќе слушнете од момците. Природно се навредуваат по некоја „братска“ основа и тука претежно завршува приказната. Не копаат со прст во раната и не ја пикаат со ноктот додека не прокрвари. Не ја влечат жртвата како хиени. Го решаваат на свој начин и си заминуваат од пленот.

Знам дека не сме сите исти и знам дека некои од нас се справуваат со цела низа фрустрации, проблеми и емотивен багаж што ни Ориент Експрес не би ги прифатил.

Но, исто така знам дека можеме да се разбереме и да се поддржуваме само во ситуациите во кои често се наоѓаме, дека ништо добро не излезе од покажувањето со прст, омаловажувањето и омразата.

Сите ние се соочуваме со слични проблеми и сите имаме потенцијал да се зафркнеме во животот. Ако мислите дека тоа нема да ви се случи, застанете и размислете повторно.

Моите мисли се често алтруистички, другарка ми Антонија вели дека и тие се наивни, а знам дека после овој текст ќе добијам уште неколку „фанови“ кои ќе покажат со прст кон мене и ќе кажат нешто како она „а што прави таа? “.

Не ми пречи тоа. Повеќе би ми пречело да возвратам и да фрлам некоја „омраза“, но мајка ми не ме воспитала така.