Од васУбави муабети
Ја ујдисавме едвај со меракот
Се шетавме еднаш со меракот
по чаршија стара, калдрмена…
мерак ‘ко мерак, мераклисал
едни заносни очи ‘ко бадеми…
(А јас пак, таква атерџика,
на меракот ли да му расипам?)
Мерак ‘ко мерак, не остава,
мира на срце не ти дава,
душата не ти ја одмора,
сонот ти го забркува
сé дур’ не си се кандисаш
да му дадеш тој што си бендисал.
(Да има сé што мераклисал)
А јас пак, на мерак мераклика,
се дуздисав во најубавото,
во она ѓувез – црвеното…
на усниве – боја на виното,
на лице – од баба белилото,
на образи – од љубов руменило,
на душава – девствената невиност…
и во мирисна, топла квечерина,
се рашетав по старата чаршија
од пусти атер на меракот
Очи ‘ко очи, сé гледаат,
та и мене не ме одминаа…
се загнезди ѓувез – црвеното
во заносното око бадемово…
(Ах, ми дојде срцето на место!
Ја ујдисавме едвај со меракот!)
Соња Змејкоска
* Испратете и вие своја проза или поезија на @info@ubavo.mk
