Разведена мајка не е жена за озборување и жалење – таа е жена борец!

Никој не сака да му се случи развод. Разводот е пораз Поразот на надежта, поразот на работата, откажувањето од некој што толку многу го сакавте порано.

Но, разводот понекогаш е неопходен. Одлуката на борците. Борци за подобар живот. За подобар живот на своите деца.

Не размислувам за развод, ни во кој било дел од мозокот, но некои настани околу мене ме наведоа да ја напишам оваа статија. Сакам да ги поддржам сите кои се несреќни во бракот.

Јас сум дете на разведени родители. Доцна разведени родители. Растејќи како католик во мал град, мајка ми гледаше само „комплетни“ семејства. Затоа со години се бореше да го одржи во живот својот брак во кој бевме две деца.

Разговарала со свештениците, тие и рекле да издржи, иако веќе имало траги на насилство. Нема да зборувам за какво насилство беше, само ќе ви кажам дека психичкото насилство често боли многу повеќе од физичкото.

Тоа е невидливо, па не ви веруваат. Модринки се видливи, навредите и понижувањето не.

Се сеќавам, беше крајот на летото после моето прво одделение во основно училиште, една година откако почнав да пелтечам затоа што видов сцена од мама и тато што ме исплаши. Се вратив дома по долг одмор со баба ми и дедо ми, влегов во станот и беше невообичаено тивко.

Тато повеќе не живее со нас, тивко рече мама и се наведна да ме утеши. Фала му на Бога, реков.

Луѓе мои, се сеќавам на чувството на олеснување, а имав само 7 години. Чувствував дека е полесно за мајка ми. Тато секогаш беше добар со мене, јас му бев сакана, но чувствував олеснување.

Затоа што живеењето во куќа во која двајца возрасни видно не се согласуваат, а камоли нешто полошо, е најлошото растење. Детството од пеколот не е детство во кое мама и тато не живеат заедно. Детството од пеколот е она во кое мама и тато живеат заедно, но не можат да се поднесат. Или еден од нив не го поднесува другиот.

Пораснав среќно само поради мајка ми. Таа го создаде нашиот свет полн со љубов и тивки тонови, свет полн со разбирање за грешките.

Не е убаво да се биде дете на разведени родители. Тато го нема. Или мама ја нема. Жално е за дете. Ама да живееш така да газиш жена или маж пред дете, да понижуваш, да кажуваш некои работи, да викаш, да трескаш по плакари и врати е уште потажно.

Воспитувате уште една генерација која ќе вика и ќе тресне кога ќе порасне. Затоа што детето мисли дека тоа е нормално, учи шаблони и не знае како да ги скрши.

Мајка ми успеа да се разведе. Таа можеше да каже „не“ на тој живот, да каже „не“ на озборувањата во селото и да каже „да“ за подобар живот за себе и за нејзините деца.

Денес, кога и самата сум мајка, гледам колку не штитеше и жал ми е што почина што сега не можам да и кажам уште еднаш – Ти благодарам мамо за се.

Ти благодарам најмногу што ми покажа дека луѓето сами си ја избираат среќата и дека нивните одлуки ги обликуваат животите на другите луѓе. Таа ме научи да не трпам лоши односи, дека жената треба да има свои пари и слобода да каже не.

Разведената мајка не е жена за греота. Таа е храбра жена. Жена борец.

Жена која повторно се движи. Почитувајте ја, наместо да ја озборувате. Човек треба да има сила да се откаже од лошите навики.