Поезија за убав ден!

Рането срце

Откако ноќ се зададе
и пуста темна тамнина
падна врз земја широка,
ја ми те, Родне, зачекав,
со тажни очи загледав
у тоа ваше пенџере.
Та белки ќе ми излезеш
бисер си уста д’отвориш
и да ми мило прозбориш,
ели со рака мермерна
ишарет да ми направиш,
рането срце да скротиш…
А ти се, Родне, не мерна,
ни ме со очи погледна,
нити со рака намавна!
И така ноќта измина,
рујна се зора зазори,
в срце ми рана с’отвори.
Низ мене, Родне, заигра
твоето лице калешо
со тија очи пламени.

Коле Неделковски