Не престанав да те сакам, јас само престанав да се трудам!

Понекогаш победник не е љубовта туку трпението. Токму така, желбата да престанеме да го ложиме огнот со дрва оти не не грее, поглед кој не не топли и прегратка која не не допира.

На крајот се заморуваме од инсистирање и труење, душата ни е ранета, надежта умира и останува само да си ги собереме раскршените коцки од гордоста кои се на сите страни разнесени, оти се свестивме дека тука нема повеќе место за нас.

Интересно е тоа што некои луѓе, кога одат кај експертите во обид да го надминат овој процес на тага во врска со прекинувањето на врската, не се воздржуваат од молење и проколнување на психолозите.
“Помогни ми да престанам да го сакам бившиот, да ми помине побрзо и да го заборавам.”

Можеби многу терапевти би сакале да имаат таква магична формула, брилијантна техника која ќе ослободујва од сите траги на љубовта што боли, меланхолични спомени што ги прават деновите мрачни и ноќите тажни.

Сепак, добар психолог знае дека болката е корисно страдање, бавен, но прогресивен процес кој му овозможува на лицето да стекне нови стратегии и ресурси за да го подобри управувањето со неговите емоции. Секој обид да се заборави не е ништо друго освен стерилен и бескорисен напор кој го спречува доживотното учење, опстанокот е единствениот начин за повторно да ја преземе иницијативата и да има желба да се сака повторно.

Затоа што никој не престанува да сака во еден ден. Она што се случува е дека престануваме да се трудиме за нешто што долго време не е воопшто добро, а да се продолжи да се живее е многу подобро.

Тогаш е право време да се посветиме и да се трудиме околу себе си. Да изнајдеме длабоко во нас сила и желба за добар живот, надвор од бубањот на таа машина за несреќа и болка!