ЖЕНИ, ОПУШТЕТЕ СЕ: Што и да правите, децата утре повторно ќе ве обвинат за нивниот неуспех!

Овој текст е за сите оние мајки кои очајно сакаат да бидат совршени, но некако не им оди.

Кога би можела да го живеам животот од почеток, еве што би променила:

На син ми би му рекла: „Драги, не мора да станеш инженер, не мора да бидеш ни адвокат. Не е важно што ќе станеш кога ќе пораснеш. Сакаш да бидеш фудбалски коментатор – одлично! Кловн во трговскиот центар? Добро сторено! ”

И кога син ми ќе наполни триесет години, ќе дојде кај мене целиот испотен, ќелав и со размачкана кловнска шминка на лицето и ќе ми каже:

„Мамо, имам триесет години и работам како кловн во трговски центар! Дали е тоа животот што го сакаше за мене? Што по ѓаволите мислеше? Зошто ме остави да играм наместо да учам математика? Зошто не ми кажа колку е важно образованието?

Потоа ќе го тапкам по ќелавата глава и ќе му кажам:

„Душо, но јас само те поддржав во се што сакаше да направиш! Не ти вршев притисок. Не те натерав да вежбаш математика кога сакаше да си играш со твоите пријатели“.

И тогаш осудувачки ќе каже: „Не знаев до што ќе ме доведе тоа, јас бев дете, не можев да се одлучам, но вие можевте да го направите тоа за мене. Можеше да ме водиш!“

Тогаш ќе станам, ќе го погледнам внимателно и ќе му кажам: „Тоа е тоа. Постојат два типа на луѓе во светот: некои живеат, а други го бараат виновникот. И ако не го разбираш ова, тогаш сине мој, ти си идиот“.

Само ќе каже „ах“ и ќе се онесвести! Неговата психотерапија ќе трае пет години.

ИЛИ НЕ…

Еден ден ќе имам син и ќе го направам спротивното. Од тригодишна возраст ќе му повторам: „Не биди идиот, Владимир, мисли на иднината. Научи математика, Владимир, ако не сакаш цел живот да бидеш оператор на кол-центар“.

А кога ќе наполни триесет, ќе ми дојде испотен, ќелав програмер со длабоки брчки и ќе ми каже: „Мамо, имам триесет и работам во Гугл. Работам дваесет часа на ден, мамо. Јас немам семејство. Што мислеше кога ми кажа дека добрата работа ќе ме направи среќен? Зошто ме натера да учам математика?

И ќе речам: „Драги, но сакав да се образуваш добро! Сакав да имаш шанса!“

А тој ќе рече: „Зошто, по ѓаволите, ми требаат можности кога сум несреќен, мамо? Одам покрај кловн во трговскиот центар и му завидувам. Тој е среќен! Можев да бидам среќен човек, но ти ми го уништи животот!“

И тогаш ќе станам, ќе го погледнам внимателно и ќе му кажам: „Драг мој, постојат два типа на луѓе: едниот живее, а другиот постојано се жали. Ако не го разбираш ова, тогаш сине мој, си идиот!“

Рече „ах“, се онесвести и заврши на психотерапија 5 години.

Овој текст е за сите оние мајки кои едвај поднесуваат деновиве да решаваат домашна задача со своите деца. Борба со гневни тинејџери, незадоволни деца. Опуштете се! Што и да прават, вашите деца утре ќе имаат што да кажат на психотерапија!