Каков народ сме? ЗОШТО МОЕТО ДЕТЕ МОРА ДА ИГРА ВО ЃУБРЕ?

Зошто еден убав и нов парк мора за кратко време да стане депонија?

Живееме во Скопје и долго време сакавме да се изгради убаво игралиште за деца во нашето маало, што се случи неодамна. Најголемата радост беше за најмалите, поради што паркот стана постојано место за играње и дружење. Меѓутоа, како одминуваше времето, сè повеќе бевме шокирани од глетката што ја најдовме утрото кога ги носевме децата на вежбање.

Имам постаро дете кое сега е од предучилишна возраст и помладо од година и пол. Додека не забележав толку ѓубре до постарата, кога моето девојче помина и стана „мала правосмукалка“ која собира сè и ѝ го става најлошото во устата, се соочив со суровата вистина. На почетокот ние мајките додека си играа децата се трудевме да отфрлиме се што може да биде опседнувано, како стаклени шишиња, капачиња од пиво и клешти, но ги имаше се повеќе. Бидејќи во близина на нашиот парк има многу ресторани за брза храна, викендот ќе биде особено страшен, бидејќи по ноќното излегување луѓето јадат и пијат во парковите кои наутро се преполни со деца.

Сето тоа го разбирам, не станав таа „мускулеста“ жена која за се ги обвинува младите. Но, ова треба да биде одговорност и свест на секој поединец, да не фрла ѓубре до клупата или да остава остатоци од храна на неа, ако има само канта од три метри. Ова се учи уште од мали нозе, дури и моето девојче, кога ќе види дека фрлам ѓубре во канта, почнува и таа да собира ѓубре и да го носи кај што му е местото. Ако може таа, може и некој што направил толку ѓубре на едно место.

И додека секое утро се бориме детето случајно да не земе нешто, да не го голтне или да не се повреди, јас навистина се чувствувам лут и огорчен, поради што сè помалку одам во паркот кој е изграден и уреден за деца. Сега се обидувам да одам таму каде што има повеќе трева и каде што е почисто, иако нема тобогани и лулашки што ги сакаат децата.

Се повеќе мајки се жалат на истиот проблем и навистина имаме чувство дека се бориме со ветерници, односно со каприците и неодговорноста на поединци, кои ги спречуваат малечките да уживаат во просторот кој толку многу го сакаат и кој е првенствено наменет за нив.