Толку се трудев, а не успеав! Така требало да биде?

Некогаш ако нешто не се случува долго време во вашиот живот, и покрај сите ваши напори и бројни обиди, тоа значи дека тоа не треба да се случи.  Ова е позната вистина – не ја погодувајте затворената врата.

Но, секој тоа треба да го почувствува сам. Сте направиле неколку чекори према целта, не важно, и треба да се повлечете. Олабавете ја ситуацијата. Свртете го вниманието кон нешто друго. Потоа може да се промени алгоритмот на акцијата, да го смените пристапот, или начинот на постигнување на целта да го изгуби импулсот. Во секој случај, не сега. Или не со таа личност. Или не тоа работно место. Не, не во тие околности. Тоа ќе биде подобро за вас. Дури и ако е болно во тој момент, случувањето ви се чини неправедно, по многу години подоцна, ќе му се заблагодарите на животот што ве спасил од поголемо страдање.

Кога не можев да го добијам тоа работно место, бев бесна и тажна. По некое време дозав дека вработените во таа фирма ги менуваат како чорапи, дека платите не биле редовни и дека шефот ги малтретирал вработените. За моја среќа од поголеми маки од краткото тагување сум се спасила.

Кога ме остави момчето во кое бев максимално затрескана плачев и тагував со месеци. Чувствував неправда, давав, а не добивав ништо. По некоја година тој беше приведен, ја ранил сопругата и му дијагностицирале ментална болест.

Ќе дојде време кога сите врати ќе бидат отворени. А кога некоја врата е затворена, запаметете, некогаш е поздраво и посреќно тоа за вас и вашето здравје.