Баби – најмили, вработени на неопределено, што би правеле без вас?

Вчера ја чекав ќерка ми да заврши со балетскиот час. Седев во ходникот. Се појави баба да ја земе својата внука, на околу пет години. Внуката веќе заврши со танцување. Бабата му помага на девојчето да ја стави капата, внуката брбори: „Бабо, сега ќе одиме дома? Бабо, што повеќе – милион или милијарда? Бабо, знаеш ли да играш? „Бабата одговара, смеејќи се, тивко мрморејќи: „Мојата мала дрдорка…“

Си заминуваат, внуката скока, бабата малку куца. Има чанта и торби во раце, попат купила нешто, каква баба е без торби во рака? Сигурно купила нешто за нејзината внука, јаболка или банани.

Баби, нашите драги баби. Најмили, вработени на неопределено, најнезаменливи. Најсигурени. Што би правеле ние без вас? Па ќе бевме изгубени.

Повеќето од нас беа израснати од баби. Бабите не научија да читаме за Црвенкапа и да броиме до милион; бабите шетаа со нас со часови во паркот покриен со снег, градејќи ја нашата мала куќарка од снег; нашите баби ни правеа палачинки и најдобрата супа на светот.

После цел живот ги бараме оние вкусови и мириси кои ни ги давале бабите како деца. И не ги наоѓаме. Броиме до милион, и повеќе, но што е поентата? Снежната куќа на баба во стариот парк исчезна во минатиот век, а сите се надеваме дека ќе се вратиме таму, ќе се прикрадеме внатре и радосно ќе викаме: „Бабо, барај ме!“

Најмили баби. Незаменливи. Каков благослов бевте и сте. Мора да знаете!

Бесмртни нашите баби…