Само треба да не гушне некој, силно да ги обвие рацете околу лузните…

Дали некогаш си имаш гризнато од празнината?…
Не, озбилно…
Дали имаш осетено како на врв на јазикот е собран целиот врисок што е во тебе…а не излегува, гуши, ти го копа грлото? Па си мислиш дека си посебен, единствен кај што болка гради темели па ги урива и пак и пак исто…
Абе да му се плукнам какви сме ние, сите за никаде.
И сите сме посебни. Ние сме Тие- отфрлени, заборавени, оставени..
Тие што отфрлаат, оставаат и забораваат.
Секој со своите болки, секој со своите неостварени соништа, сите со своите сокриени солзи, недофатни љубови,
скршени кукли,
скршени срца,
скршени души…
А можеме многу, знаеш?!
Само треба да не гушне некој, силно да ги обвие рацете околу лузните, само малку повеќе да не сака, онака како што знаеме длабоко во себе и ние да сакаме…
А сме заборавиле, проклето многу нешта сме заборавиле…

Маја Спасовска