Не сакам моите деца да ме паметат по патики од 200 евра!

Читајќи текст на странски сајт (барем онолку колку што ми дозволува англискиот јазик) за тоа како децата кога ќе пораснат се сеќаваат на своите родители, се запрашав: Како моите деца ќе ме паметат мене? И како се сеќававме на нашите мајки? И јас, исто како таа мама од САД, си го направив списокот… а пред тоа застанувам и и посветувам неколку реченици на мајка ми.

Се сеќавам кога ми раскажуваше за Снежана и 7-те џуџиња, но секоја вечер пред спиење. Кога веќе беше полузаспана, лесно ме бакна во чело и тивко ми рече дека и вечерва ќе имам убави соништа.

Не сакам да се сеќаваат на купиштата паднати лисја во дворот. Сакам да се сетат како ги превртуваа, ги фрлаа високо над главата и колку тогаш беа среќни.

Не сакам да се сеќаваат на солзите пролеани поради неосвојувањето медали. Сакам да се потсетат на насмевките кои се појавија подоцна кога сите заедно отидовме на плескавица со сите придонеси за да го прославиме освоеното 4-то место.

Не сакам да се сеќаваат на кавгите што порано лукаво се вовлекуваа низ клучалката како чад. Како и сите тие неплатени сметки за струја и кабелска телевизија. Сакам да се сетат колку им беа полни срцата кога добивме бесплатни билети за кино на наградната игра на радио. И колку не ни беше важно што гледаме на големото платно, туку ни беше важно што сме сите заедно, со насмевка на лицата и големи пуканки во скут.

Не сакам да се сеќаваат на падовите на големите празници, на солзите пролеани од моменталната болка и срам. Сакам да се сеќаваат на моите лековити моќи кои ги имав секогаш кога немаше никакви лекови против болки.

Не сакам да се сеќаваат на тортата со фигури со фондан во форма на херои од Ѕвездени патеки што Милан ја имаше на својата роденденска забава. Сакам да се сеќаваат на мојот пудинг од ванила со сечкани банани одозгора, прелиен со тој чоколаден фил од тубата што ја правев барем двапати неделно.

Не сакам да се сеќаваат на патиките на Мина од 200 евра или на најновиот Ајфон на Душан. Сакам да се сеќаваат на моите радости кога конечно сфатија дека мажот не е убав поради тоа што го носи на нозе, туку поради она што го има во главата и срцето…

Значи нема лоши фризури, без уредни фризури, без сендвичи со париски, без пилаф со пилешко месо од органско потекло, без мозолчиња на врвот на носот, без излитени чорапи на петицата, без освоени медали, без лоши оценки, без петки со ѕвезди, без скапи патики, без патики купени на најлон во петок кога ќе оживеат половните, без зготвен ручек, без чувство на вина за јадење хамбургер, без нов iPhone, без „цигли“ од минатиот век… повеќе нема да биде на мојата листа. И затоа ќе направам нова.

Така, следниот пат кога ќе се прашам дали сум ги направил сите работи од таа листа погоре, прво ќе го направам следново: ќе ги избројам сите бакнежи, прегратки, насмевки, убави зборови, нежни допири на буцкасти стапала што се вовлекоа во мојот кревет некаде по полноќ, сите тие „глупави“ прашања за кои не ни знаев дека постојат додека не станав мајка, ги ставив на списокот и дури тогаш ќе помислам дека си ја завршив „работата“ како што треба. Затоа што тоа е списокот кон кој треба да се стреми секоја мајка.

И само тие работи од списокот треба да ни бидат важни бидејќи тие се единствените работи што нашите деца ќе ги паметат…