Не сакав ниту да заминам, да те оставам после преубавата ноќ што ми ја подари… Ама морав… Пуста судбина…

Додека лежевме заедно гушнати, јас не спиев, само гледав низ прозорот;

Силно посакав и го замолив Бог ова нашето да не заврши никогаш. Ни за миг

не ги одморив очите, се плашев дека ако ги затворам ти повторно ќе

заминиш како тогаш. Само лежев на твоите гради и ги гледав нашите

преплетени раце, сакав да го искористам секој миг, бидејќи знаев дека за

брзо ќе заврши овој сон, кој за моја среќа беше реалност. Не сакав ниту да

заминам, да те оставам после преубавата ноќ што ми ја подари.. Ама морав..

Пуста судбина.. Нема да го заборавам нашето збогување и последното

вкрстување на нашите погледи. Тогаш почувствував дека не сакаше да

заминам, сигурно и ти знаеше дека повеќе нема да е исто, знаеше дека ќе ти

недостигам..

Автор: Андријана Думевска